71. Dachołazy, Katherine Rundell

Powieść młodej pisarki rozgrzewająca serca czytelników - tych młodszych, jak i starszych. Dachołazy to pierwsza książka autorstwa Katherine Rundell, jaka za niedługo zagości na polskim rynku wydawniczym. Z kolei za granicą autorka wydała bardzo dużo książek i zyskała całkiem sporą popularność. Jej powieści głównie skierowane są do młodszych czytelników - dzieci, młodzieży. Jednakże sens płynący z treści również trafia i do tych starszych. 

25 października 2017 roku na półkach polskich księgarń będzie można znaleźć Dachołazy - z kolei ja już dzisiaj przybliżę Wam o czym ta powieść jest i czy warto ją przeczytać. 

Wszyscy myślą, że Sophie jest sierotą. Rzeczywiście, nie potwierdzono, aby jakakolwiek kobieta ocalała z wraku, który opuściła Sophie, dryfując w futerale po wiolonczeli przez kanał La Manche. Sophie jednak pamięta widok matki wzywającej pomocy. Jej opiekun mówi, że to niemal niemożliwe, aby jej matka wciąż żyła, jednak „niemal" oznaczało, że taka możliwość istniała. Dlatego kiedy nadszedł list z opieki społecznej, z którego wynikało, że grozi jej sierociniec, Sophie postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Uciekła do Paryża, aby odnaleźć matkę, wyposażona w jedną jedyną wskazówkę - adres lutnika, który wykonał wiolonczelę. Kim są tytułowe dachołazy i czy pomogą jej odnaleźć mamę?

W powieści Rundell na pierwszy plan wysuwa się nietypowy warsztat pisarski autorki - niby to dziecięcy, a jednak nie do końca. Trzecioosobowa narracja daje nam wnikliwy wgląd w życie bohaterów: Sophie, dziewczynki, którą znaleziono w dryfującym przez kanał La Manche futerale po wiolonczeli, oraz jej opiekuna - Charlesa, ekscentrycznego naukowca. Dorastanie pod skrzydłami tak nietuzinkowej osoby, jaką był Charles odcisnęło mocne piętno na charakterze Sophie, która jest... dosyć nietypowym dzieckiem. Dziewczynka bowiem usilnie wierzy w to, że jej mama wciąż żyje, i że jako niemowlę była w stanie zapamiętać wygląd kobiety. Ogromnie podobało mi się to, że naukowiec - osoba, która powinna patrzeć na świat przez pryzmat faktów i tego, co zostało udowodnione za pomocą mocnych dowodów, jest w stanie uwierzyć niedorzecznym słowom dziecka - dlatego, że je kocha i wierzy w siłę nadziei. 

Nigdy nie przekreślaj niemożliwego.

Choć książek o sierotach jest wiele, to ta zdecydowanie stanowi wyjątkową pozycję literacką. Autorka skupia się nie tylko na postaci Sophie czy Charlesa, ale stawia przed czytelnikiem również inne nietypowe charaktery, które potrafią na długo zapaść w pamięci oraz sercu.  To historia wielu osób - dzieci, które swe miejsce odnalazły w ukryciu, tuż nad głowami niczego nieświadomych ludzi. Katherine Rundell posiada nadzwyczajną wyobraźnię. Nie bez powodu książka Dachołazy otrzymała dwie nagrody (Nagrodę Literatury Dziecięcej Waterstonesa oraz Nagrodę Blue Peter) i trzy nominację (Medal Carnegie, Nagroda Guardiana za powieść dziecięcą, UKLA Children's Book Award).

Kim są tytułowe Dachołazy? Odpowiedzi na to pytanie wyczekiwałam z niecierpliwością. Choć po samej nazwie można się co nieco domyślić, to i tak świat, który stworzyła autorka totalnie mnie urzekł, bowiem Rundell stworzyła coś tak nietypowego (i prawdopodobnego) tuż obok nas. Co jeżeli faktycznie dachy budynków są zamieszkane przez zapomnianych ludzi? 

Powieść czyta się niezwykle szybko - wydawnictwo specjalnie dobrało rozmiar czcionki oraz interlinii, tak by młodsi czytelnicy nie mieli żadnych problemów z przyswajaniem treści. Dialogi, choć proste, to kryją w sobie głębszy sens. Autorka bawi się klimatem powieści, bohaterami. Przeplata delikatność z wartą akcją, czczą nadzieję z zaskakującymi aktami odwagi. Dachołazy to lapidarna powieść o rozległych wartościach: o miłości rodzinnej, przyjaźni, o sile nadziei i odnalezieniu swego miejsca na świecie.   

Wkrótce w Polsce ukaże się najnowsza książka autorki "Odkrywca". 

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu Poradnia K!