111. Bez pożegnania, Mia Sheridan

Wstrząsająca historia o sile miłości, braterskiej więzi, o tym ile warte jest dane słowo i jak wybaczyć niewybaczalne. Ostatnie cudowne i słoneczne dni spędziłam z najnowszą książką bestsellerowej autorki, Mii Sheridan, która obudziła we mnie wiele emocji. Zapraszam do zapoznania się z moją opinią na jej temat. 

Mia Sheridan to bestsellerowa amerykańska pisarka powieści z gatunku romans. Na Polskim rynku mamy szeroki wybór jej książek, m.in.: Bez słów, Bez uczuć, Bez winy, Bez szans, Bez lęku, dwa tomy serii A Sign of Love. Sheridan zdobyła tytuł bestsellerowej autorki New York Timesa, USA Today oraz a Wall Street Journal. Wraz z mężem mieszka w Ohio. Mają czworo dzieci na ziemi i jedno w niebie. Bez pożegnania to pierwsza powieść autorki, jaką przeczytałam. 

Lia Del Velle pochodzi z ubogiej, meksykańskiej rodziny. Jej matka pracowała niegdyś na farmie Sawyera, gdzie jako dziecko poznała dwóch braci bliźniaków: Cole'a i Prestona, syna właścicieli majątku. Wraz z wiekiem pomiędzy nastolatkami zrodziło się uczucie, mające nikłe szanse na spełnienie. Preston od zawsze był zakochany w Lii, jednakże słowo złożone bratu bliźniakowi zobowiązało go do stłumienia tego uczucia w zalążku. Kilka lat później w pewien letni wieczór, decyzje podjęte pod wpływem silnych emocji, bezpowrotnie zmieniły życie bohaterów. 

,,Bardzo trudno znaleźć szczęście, kiedy człowiek czuje, że nigdzie nie ma swojego miejsca."

Sięgając po tę książkę nie wiedziałam czego właściwie się spodziewać. Z jednej strony już sam tekst na okładce był swoistą wskazówką dotyczącą fabuły powieści. Jedna dziewczyna - dwóch braci bliźniaków. Ewidentnie wskazywało to na schematyczny trójkąt miłosny, przez co nieco obawiałam się mojego pierwszego spotkania z piórem Sheridan. Do tej pory miałam okazję przeczytać wiele pozytywnych recenzji powieści autorki, niestety zdarzyło się też kilka takich, które z góry na dół krytykowały twórczość tej pani. Jednakże już po przeczytaniu mocnego i wiele obiecującego prologu, który wywołał u mnie dreszczyk emocji, miałam co do tej powieści dobre przeczucie. 

W książce dużo się dzieje - autorka poświęciła wiele czasu na skonstruowanie wielowarstwowych bohaterów, którym stworzyła indywidualne historie. Ma to swoje plusy i minusy. Plusem jest to, że po przeczytaniu stu stron powieści czytelnik bardzo dobrze poznał bohaterów - wie jakimi priorytetami się kierują, jakie cechy charakteru definiują to kim są i na jakie decyzje są w stanie się zdobyć. Lia i Preston byli mi naprawdę bliscy, zżyłam się z nimi, a ich losy nie były mi obojętne. Minus jednak jest taki, że autorka skupiając się za bardzo na przemyśleniach bohaterów, znacznie zwalniała tempo wydarzeń, co bezpośrednio wpłynęło na atrakcyjność historii. Lia i Preston niejednokrotnie odpływali gdzieś daleko myślami, dryfując to w przeszłość, to w przyszłość. Wybijało mnie to z rytmu i gdy już w powieści miało miejsce jakieś bardzo istotne zdarzenie, to mój entuzjazm był ostudzany właśnie przez tego typu zabiegi ze strony autorki. 

Lia od zawsze czuła się (i była) nieakceptowana. Najpierw przez matkę, która na każdym kroku odtrącała swą jedyną córkę, ponieważ codziennie przypominała jej ona o traumatycznym zdarzeniu, jakie miało miejsce w przeszłości kobiety. Następnie przez rówieśników, oceniających dziewczynkę przez pryzmat swego pochodzenia i statusu społecznego rodziców, a później przez społeczeństwo lokalne, traktujące imigrantów niczym egipską plagę. Z kolei Preston pochodził z dobrego, amerykańskiego domu. Jego ojciec prowadził ogromną farmę, której plony trafiały do wielu amerykańskich sklepów w całym państwie. Kochał swoją ziemię i czuł się dumny ze swego pochodzenia. Te dwie postaci zostały stworzone na zasadzie kontrastów, a uczucie jakie wykiełkowało pomiędzy nimi śmiało można określić słowem: zakazane. Jednakże zarówno Preston, jak i Lia nie bali się ciężkiej pracy. Znali trudy życia.   

,,W jej pięknych oczach ujrzałem swoją przeszłość i przyszłość. Niezwykłą, silną kobietę, która miała odwagę wrócić do mnie. Widziałem miłość i dom."

Mia Sheridan sprytnie ominęła powielający się wątek trójkąta miłosnego, tworząc bohaterkę której życiową rozterką nie był wybór pomiędzy jednym a drugim mężczyzną. Lia od samego początku wiedziała czego chciała, jednakże jej osobowość nie pozwoliła jej walczyć o to czego pragnęła, gdyż z góry skazała samą siebie na porażkę. Była osobą niezwykle samotną, nie potrafiącą znaleźć swojego miejsca na ziemi. Początkowo sądziłam, że będzie to kolejna historia o miłości nie z tego świata - i naprawdę mocno się pomyliłam, gdyż autorka brutalnie trzyma się rzeczywistości, opisując historię, która spokojnie mogłaby się przydarzyć każdemu z nas. 

Choć pomysł wydaje się być schematyczny, to jego realizacja jest oryginalna. Mia Sheridan wykreowała nieszablonowe postacie, pełne sprzeczności kipiące od uczuć i emocji. Przedstawiła bohaterów na przestrzeni lat, pozwalając czytelnikowi poznać ich historię od podszewki. Sheridan zwróciła uwagę na sytuacje życiową imigrantów - to jak ciężko muszą pracować na swe przeżycie i z jakim odrzuceniem ze strony społeczeństwa się spotykają. Nie bez powodu w powieści są przytoczone słowa Steinbecka, który w swych dziełach zwracał uwagę na zepsucie Ameryki. 

Bez pożegnania to głęboka, wielowarstwowa powieść, w której burzliwy związek dwójki osób jest zarówno napędem, jak i zalążkiem treści. To nie tylko wzruszająca opowieść o prawdziwej miłości, ale również o braterskiej więzi, pogodzeniu się ze stratą bliskiej osoby, znaczeniu złożonej przysięgi, odrzuceniu, samoakceptacji oraz o tym, jak ważne jest aby mieć swą bezpieczną przystań. Niestety to również dobitny przykład tego, jak łatwo i pochopnie oceniamy innych ludzi. 

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu Edipresse Książki!