236. Inkub, Artur Urbanowicz

W ostatnim czasie mam ogromne szczęście do książek - idealnie trafiają w moje gusta czytelnicze. Choć głównie czytam i z całego serca uwielbiam fantastykę, to na horror również chętnie się skuszę. Ostatnio powróciłam do mojej ulubionej powieści Stephena Kinga (Smętarz dla zwierzaków), a zaraz po niej trafiłam na... Inkuba. Czy literatura grozy w polskim wydaniu przypadła mi do gustu?

Artur Urbanowicz - urodzony w 1990, z wykształcenia matematyk, z zawodu informatyk i wykładowca akademicki, z charakteru chorobliwy perfekcjonista. Smykałkę do wymyślania różnych historii odkrył w sobie jeszcze w dzieciństwie, co poskutkowało napisaniem pierwszej powieści do szuflady w wieku czternastu lat. Zafascynowany gatunkiem horroru pod każdą postacią, w swoich opowieściach nie stroni jednak od wątków obyczajowych i skłaniających do głębszych przemyśleń. Wnikliwy obserwator i słuchacz. Wychodząc z założenia, że literatura powinna pełnić funkcję przede wszystkim rozrywkową, w tekstach stawia na lekkość, bawienie czytelnika, manipulowanie nim i obowiązkowe zaskoczenie na końcu. Zadebiutował słowiańską powieścią grozy pod tytułem Gałęziste z fabułą osadzoną na jego ukochanej, rodzinnej Suwalszczyźnie. Książka ta zdobyła „Złotego Kościeja”, została nominowana do Nagrody Literackiej im. Wiesława Kazaneckiego, jak również znalazła się w finałowej czwórce walczącej o Nagrodę Polskiej Literatury Grozy imienia Stefana Grabińskiego. *

Nad Suwalszczyzną za kilka dni pojawi się zorza polarna. W Jodoziorach, małej wiosce na prowincji, zostają znalezione spopielałe zwłoki małżeństwa. Wśród lokalnej społeczności miejsce to owiane jest złą sławą, słynie ze szczególnego nasilenia przemocy, chorób, zaginięć i samobójstw. Mówi się też o zjawiskach nadprzyrodzonych – niezidentyfikowanym zielonym świetle, odgłosach niewiadomego pochodzenia, a także o nawiedzonym domu. Miejscowi wierzą, że to on rozsyła wokół negatywną energię, która wydobywa z ludzi najgorsze instynkty. Tajemnicami wioski żywo interesuje się młody dzielnicowy, który wkrótce popełnia samobójstwo. Sprawę jego śmierci bada Vytautas Česnauskis, policjant na wpół litewskiego pochodzenia z komendy miejskiej w Suwałkach. Odkrywa, że mroczna historia Jodozior ma swoje korzenie w latach siedemdziesiątych. Wtedy miała tam mieszkać kobieta, która parała się czarami… **

Kilka dni temu przeczytałam najnowszą powieść polskiego twórcy literatury grozy. Często piszę recenzję od razu po lekturze, jednakże w przypadku książki Urbanowicza musiałam chwilę odczekać, by zebrać myśli. Pomimo tego, że największy zachwyt już przeminął i udało mi się całkiem ochłonąć po tej historii, to śmiało mogę napisać, że Inkub to fantazyjny, wykwintny i piekielnie mroczny horror, który wciąga od samego prologu i trzyma w napięciu przez całe siedemset stron. Książka zarówno pod względem objętości jak i tematu, jest niemałym wyzwaniem, jednak Artur Urbanowicz spisał się znakomicie. Bawiłam się wprost wybornie! 

Czytelnik orbituje wokół dwóch przestrzeni czasowych - roku 2016 oraz latach 70 XX. wieku. Poznaje zatem genezę problemu, z jakim przyszło zmierzyć się mieszkańcom Jodozior, jak i jego skutki oraz nawrót. Zdarzenia te można porównać do choroby, która z coraz większą prędkością trawi niewielką wioskę na Suwalszczyźnie. Początkowo są to pojedyncze zajścia, jednak wraz z czasem przemoc, choroby dotykające ludzi, zwierzęta oraz przyrodę; problemy psychiczne, samobójstwa, bezpodstawna agresja, uzależnienia i gwałtowne zmiany w zachowaniu mieszkańców wioski stają się elementami nowej, niepokojącej codzienności Jodozior.  Choć choroba ta dotyka w mniejszym bądź większym stopniu każdego z nich, tylko kilku znajduje w sobie tyle odwagi i determinacji, by odkryć przyczynę tego chaosu. Prawda jest mroczna, brudna niczym kalna woda, na wskroś zła. Przeraża nie tylko bohaterów, ale i czytelnika.  

Dwie epoki.

Dwie historie.

Jedna wioska.

Jedna czarownica.

Jedna klątwa.

Inne przestrzenie czasowe, inni bohaterowie. Lata 70. Tutaj czytelnikowi przychodzi zmierzyć się z bohaterem zbiorowym, jakim są całe Jodoziory. Poznajemy wszystkich mieszkańców, jednak na pierwszy plan wysuwa się postać Krysi Bondzio - nastolatki, która jako jedna z nielicznych dostrzega nie tylko problem, ale i jego przyczynę. 2016. Vytautas Česnauskis, trzydziestoletni policjant, który przez przypadek ląduje w Jodoziorach. Mężczyzna szybko spostrzega, że we wsi dzieje się coś niepokojącego. I nie ma zamiaru tego zostawić. Rozpoczyna śledztwo, które nie obejdzie się bez ofiar.

Przyznam, że pióro Artura Urbanowicza niesamowicie mnie zaskoczyło. Do niedawna nie słyszałam o tym autorze, więc nie spodziewałam się, że pod tym niezbyt popularnym nazwiskiem kryje się taki... fenomen. Urbanowiczowi nie da się odmówić wyobraźni i ogromnego talentu do tworzenia naprawdę nietuzinkowych historii - dosłownie i w przenośni. Nieco obawiałam się tej cegiełki, lecz Inkuba czytało mi się nad wyraz sprawnie i z ogromną przyjemnością. Urbanowicz już na samym początku buduje napięci, które jest wyraźnie odczuwalne do samego końca tej historii. Miejscami jest naprawdę przerażająco, więc nie obejdzie się bez gęsiej skórki. Pierwszą noc musiałam spać przy świetle lampki nocnej. Autor zbyt mocno wdarł się w moją wyobraźnię, rozbudzając mroczne obrazy wprost z Inkuba. Akcja toczy się w niemalże stałym, raczej spokojnym tempie. Od reguły odchodzą punkty kulminacyjne, których jest tutaj dosyć sporo. Oryginalna fabuła intryguje, a zakończenie potrafi zaskoczyć. Urbanowicz wykorzystał w swej powieści wiele cytatów dotyczących czarownic i sił nieczystych, a inspiracją do napisania tej książki były prawdziwe historie ludzi mieszkających w podobnej wiosce. Osobiście wierzę w duchy i siły nieczyste, także na mnie Inkub zrobił piorunujące wrażenie. Wierzę, że coś takiego, bądź podobnego mogło się wydarzyć.

Po tak udanej lekturze chętnie poznam poprzednie książki autora (Gałęziste, Grzesznik). Naprawdę nie spodziewałam się tak fantastycznej historii z dreszczykiem! Inkub zajął wyjątkowe miejsce w mojej biblioteczce - tuż obok moich ulubionych powieści. Książkę zdążyłam już polecić kilku moim znajomym. Teraz przyszedł czas na was - a więc: POLECAM. Gorąco, od serca. Jestem pewna, że ta historia spodoba się wam równie mocno co mnie. Nawet jeżeli nie lubicie horrorów. 

* lubimy czytać

** materiały wydawcy

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu Vesper!