165. Wilczyca, Katarzyna Berenika Miszczuk

Mój ulubiony miesiąc rozpoczynam od recenzji drugiego tomu niedokończonej, debiutanckiej trylogii Katarzyny Bereniki Miszczuk. Aktualnie jednej z najpopularniejszych polskich pisarek, autorki cyklu Kwiat paproci oraz Obsesja. 

Katarzyna Berenika Mieszczuk - lekarka, w 2013 roku ukończyła Warszawski Uniwersytet Medyczny. Swoją debiutancką powieść Wilk (2006) napisała w wieku piętnastu lat, a wydała trzy lata później. W roku 2009 ukazała się kontynuacja tej książki - Wilczyca. Została za nią nominowana do Nagrody Nautilus, będącej corocznym plebiscytem czytelników na najlepszy polski fantastyczny utwór literacki. jej najnowsze powieści to Ja, diablica (2010), Ja, anielica (2011) oraz Ja, potępiona (2012), czyli szalona trylogia przygód pewnej byłej diablicy, a niedoszłej anielicy. Tworzy w nurcie fantasy często wplatając do swoich utworów wątki zaczerpnięte z dawnej mitologii i obyczajowości słowiańskiej. Ogromną popularność przyniosła jej seria powieści fantastycznych Kwiat paproci. *

Margo Cook oraz Max Stone mają nadzieję, że ich życie wróciło do normy. Pracownicy Instytutu – organizacji prowadzącej eksperymenty na nastolatkach mieszkających w Wolftown – nie interesują się już poczynaniami bohaterów. Margo nie czuje działania wilczej szczepionki, a Ivette powoli powraca do zdrowia. Nagle w spokojnej leśnej okolicy pojawiają się ślady brutalnych morderstw, przywodzące na myśl atak dzikiego zwierzęcia. Czy stoi za tym Instytut, czy może jakiś wilk? Jaki sekret skrywa Aki? Dlaczego mimo ostrzeżeń policji krąży nocami po lesie? I z jakiego powodu Max nagle zaczyna się zmieniać? Margo ponownie będzie musiała stawić czoło mrocznej stronie Wolftown. **

,,Właśnie po to są przyjaciele - żeby rozumieli cię lepiej, niż ty sam siebie rozumiesz.''

Moją przygodę z Katarzyną Bereniką Miszczuk rozpoczęłam od powieści Druga szansa, która pozostawiła po sobie pozytywne wrażenia. Kolejnym dziełem po jakie sięgnęłam, był debiut wówczas piętnastoletniej autorki - Wilk. Całkiem niedawno grupa wydawnicza Foksal zdecydowała się na wypuszczenie na rynek kolejnego wydania historii Margo i Maksa, wyposażając książki w stricte młodzieżową szatę graficzną. Wilczyca utrzymana jest w zamyśle graficznym pierwszej części - to samo tło, te same postaci na okładce. Z tą różnicą, że pierwszą część reprezentował Max Stone, a Margo mogliśmy ujrzeć tuż za nim. W przypadku Wilczycy jest identycznie - tyle że to panna Cook gra główne skrzypce. Jak już wspominałam w recenzji Wilka, najnowszy projekt przypadł mi do gustu najmocniej. Osoby na okładce pokrywają się z moimi wyobrażeniami na temat bohaterów trylogii. 

Bardzo się cieszę, że udało mi się najpierw sięgnąć po literackie początki Katarzyny Bereniki Miszczuk. Uważam, że dzięki temu mogę sprawniej i rzetelniej ocenić jej debiutanckie zmagania. Jak to często mama mi powtarza - do lepszego człowiek z łatwością się przyzwyczai, do gorszego... już niekoniecznie. Mając do porównania tylko Drugą szansę, stwierdzam, że autorka od czasu debiutu znacznie rozwinęła swój warsztat. Wilczycę przeczytałam w dwa dni. Jak przysiadłam, to nie mogłam się oderwać. Wydarzenia są ściśle związane z pierwszą częścią. Początkowo życie bohaterów toczy się całkowicie naturalnym torem. Zmagania z nauką, spotkania towarzyskie - jednakże wkrótce sielanka zostaje przerwana. Margo pod wpływem tajemniczego wirusa, zaczyna odczuwać zmiany w swoim ciele oraz w funkcjonowaniu zmysłów. Stają się ostrzejsze, czujniejsze. Nastolatka do wszystkiego podchodzi ze stoickim spokojem, dzięki wsparciu ze strony ukochanego Maksa. Prócz tego, nastolatkowie odkrywają że są pod nadzorem tajnego Instytutu, który zaczyna się coraz bardziej interesować Margo, Maksem i resztą sfory - zwłaszcza gdy w Wolftown pojawia się nieznany i nad wyraz brutalny drapieżnik. Morderstwa paraliżują miasteczko - mieszkańcy obawiają się o swoje życie, a wszystko wskazuje na to, że w okolicy pojawił się nowy wilk. Kontynuacja utrzymana jest w tajemniczym, małomiasteczkowym klimacie. W związku z tym, iż fabuła książki zahacza o ferie zimowe, akcja nie dzieje się głównie na terytorium szkoły, jak to było w przypadku Wilka. Poznajemy nową bohaterkę-intrygantkę, Caroline, która już od samego początku uprzykrza Margo życie. Prócz tego Miszczuk postanowiła przyjrzeć się z bliska postacią znanym czytelnikom z pierwszego tomu - mowa tu o wybuchowym Akim, Adrienne oraz Marku. 

,,Czy was też tak strasznie wkurzają optymiści?

Chodzi taki dookoła ciebie i ciągle się uśmiecha,

a ty masz ochotę go udusić.''

W dalszym ciągu debiutancka (i niestety niedokończona) trylogia Miszczuk posiada dużo młodzieżowego uroku, w którym przepadłam czytając Wilka. Jest to jedna z tych historii, do których dojrzały czytelnik powinien podejść z dystansem - albo wcale. W innym przypadku, może skończyć się na samych narzekaniach, ogólnym niezadowoleniu i notorycznym sprawdzaniu nazwiska na okładce (to ostatnie głównie w przypadku czytelników Kwiatu paproci bądź Obsesji). Młoda Miszczuk z równym pierwszemu tomowi zapałem i pasją podeszła do dalszych losów Margo i Maksa. Bardzo podobała mi się konsekwencja w kreacji bohaterów. Margo dalej jest okropną gadułą, Max tajemniczym, małomównym przystojniakiem; Ivette wciąż ma bzika na punkcie różowego, a sam klimat powieści również pozostał niezmienny. Dużo tu szkolnych problemów (do którym czasami chętnie wróciłabym), uroków pierwszej miłości oraz paranormalnego akcentu rodem z młodzieżowego serialu typu Teen wolf. Mam wrażenie, że samej akcji jest nieco więcej niż w pierwszym tomie - na pewno znajduje się tutaj więcej dramaturgii - momentów, w których bohaterowie znajdą się w sytuacji wymagających natychmiastowej reakcji. 

Zarówno Wilk jak i Wilczyca nie są książkami idealnymi, ale posiadają ogromny potencjał. Historia potrafi wciągnąć czytelnika i na chwilę oderwać od szarej rzeczywistości. Czasami bawi, czasami nawet i zirytuje. Całość zapada w pamięć i jestem pewna, że nastoletnia ja byłaby zachwycona! Polecam szczególnie młodzieży oraz starszym czytelnikom, którzy potrafią podejść do książki z przymrużeniem oka. Jestem bardzo ciekawa, jakby wyglądało zakończenie historii Margo i Maksa wykonane przez trzydziestoletnią Miszczuk... cóż, być może w końcu doczekamy się trzeciego tomu. 

* opis wydawcy

** opis wydawcy

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu W.A.B.