213. Płynąc ku przeznaczeniu, Weronika Tomala

Bardzo chętnie sięgam po debiuty różnorakie - zwłaszcza te w gatunku fantastyki, ale i obyczajówek, czy romansów wcale się nie boję. Zazwyczaj trafiam na dobre debiuty, w których trudno dostrzec raczej niewielkie doświadczenie autora, jednakże czasem zdarzą się i te gorsze. Jak było w przypadku pierwszej powieści naszej koleżanki z blogosfery - Weroniki? Zobaczmy.  

Weronika Tomala - początkująca pisarka, zapalona blogerka. Z wykształcenia nauczycielka angielskiego, na co dzień żona i mama. * Płynąc ku przeznaczeniu to jej debiutancka powieść. 

Skromna studentka, Dominika, wyjeżdża na pierwsze, zagraniczne wakacje. Hiszpania do której jedzie z serdecznymi przyjaciółkami, zmieni jej życie na zawsze. To właśnie tam poznaje pracującego w hotelu, polskiego ratownika.  Dawid przyjechał do Calelli w celach zarobkowych. Nie pierwszy już i nie ostatni raz. Oczekujący od losu spontanicznych przygód nie planuje miłości, bo wiedziony doświadczeniem boi się kochać. Pewny siebie, opryskliwy, egoistyczny. Czy to tylko pozory? **

,,Kiedy w grę wchodzi miłość, rozum ucieka, jak gdyby nagle przestraszył się serca."

Jako że jestem sroką okładkową pozwolę sobie na wstępie zwrócić uwagę na wydanie debiutanckiej powieści Weroniki Tomali. Powieść Płynąc ku przeznaczeniu niezmiernie przypadła mi do gustu pod względem oprawy graficznej - klasyczna czcionka, użyte fotografie oraz kolorystyka zgrabnie się ze sobą zgrywają, tworząc spójną i estetyczną całość. Jednakże jako szanująca się sroka okładkowa wiem, że nie wszystko złoto, co się świeci. Ładna oprawa graficzna wcale nie musi oznaczać, że zawartość książki będzie równie ładna. 

Już w pierwszym rozdziale na pierwszy plan wysuwa się styl autorki. Jest to element - a właściwie fundament, do którego nie mogłabym się przyczepić. Weronika Tomala jak na początkującą autorkę, posługuje się niezwykle zgrabnym i lekkim piórem. Tworzy trafne i inteligentne porównania, chętnie sięga po różnorakie środki stylistyczne. Ewidentnie dostrzec tu można zmysł estetyki i plastyczność wszelakich opisów - czy to miejsca akcji, czy stanów emocjonalnych bohaterów. Jednakże fabuła oraz kreacja bohaterów to już inna bajka. Zacznijmy od głównej bohaterki - Dominiki Linkler. Skromna i nieśmiała studentka, która pod wpływem impulsu i chęci przeżycia czegoś nowego, decyduje się na wakacyjny wyjazd do Hiszpanii wraz z dwójką przyjaciółek - Wiktorią i Kasią. Dominika ewidentnie odstaje od swoich koleżanek - jest rozważna, ostrożna i raczej niechętnie podchodzi do jakichkolwiek atrakcji. A przynajmniej taka miała być, ponieważ analizując zachowania Dominiki z łatwością można dostrzec niekonsekwencje, sporą rozbieżność pomiędzy tym, jak główna bohaterka została nam przedstawiona, a jaka okazała się być. Dominika ucieka przed czynami, na które większość z nas zdobyłaby się (i to nawet z uśmiechem na twarzy), tylko po to, by po chwili wejść w paszczę lwa. Poza tym, która z was (pytam dziewczyny o zdrowych zmysłach) stwierdziła, że kocha jakiegoś chłopaka po jednym dniu znajomości - i to w dodatku mało intensywnej i raczej nieprzyjemnej? Przyjaciółki i towarzyszki wakacyjne Dominiki, niestety również nie wkradły się w moje łaski. Były płytkie i lekkomyślne. Gwałtowny wątek romantyczny także nie trafił w moje serce. Wszystko działo się stanowczo zbyt szybko, przez co nie było to ani trochę wiarygodne, czy ujmujące. Rozumiem, że autorkę w pewien sposób ograniczał termin wakacji Dominiki, Wiktorii i Kasi, jednak nie zmienia to efektu, jaki uzyskaliśmy, czyli... miłości wyssanej z palca. 

Do pewnego momentu debiutancka powieść Weroniki Tomali zapowiadała się bardzo obiecująco. Zgrabne pióro, gorąca Hiszpania w tle, niemy zwiastun intensywnego romansu rodem z kinowej komedii romantycznej z inteligentnym przesłaniem. Niestety gdzieś po drodze wdarły się tu kiepskie sceny z disneyowskich musicali młodzieżowych oraz pseudo-dramatyzm polskich telenoweli, czyli w każdym odcinku, w przypadku książki: rozdziale koniecznie musi się zdarzyć coś dużego. To właśnie dramaty są wyznacznikiem i motorem napędowym fabuły. Jest ich po prostu za dużo. Po dwustu stronach byłam zmęczona i zirytowana - zwłaszcza główną bohaterką.

 W ostatecznym rozrachunku muszę napisać, że powieść Płynąc ku przeznaczeniu Weroniki Tomali nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia, przez co jest mi właściwie... przykro, ponieważ bardzo chciałam wychwalić ten debiut, lecz gdybym to zrobiła, nie byłoby to zgodne z moimi osobistymi odczuciami, a chyba nie na tym to polega, czyż nie? Nie da się jednak ukryć, że w piórze autorki drzemie potencjał, który szkoda byłoby nie wykorzystać. Niech zatem moja recenzja będzie swego rodzaju radą, że więcej wcale nie znaczy lepiej, oraz przestrogą - że bardzo łatwo przedobrzyć w akcji, czy emocjach, które autor stara się wywołać w czytelniku. 

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu dla.czemu!