248. Był sobie pies 2, W. Bruce Cameron

Historia niesamowitego psa o ogromnym sercu i wielu wcieleniach jeszcze nie dobiegła końca. Zaraz po przeczytaniu książki Był sobie pies sięgnęłam po kontynuację, która aktualnie stanowi nowość wydawniczą, a także kinową. Historia Baileya została zekranizowana, a film zdobył zasłużone świetne opinie. Ja tego uroczego psiaka poznałam dopiero teraz - w wersji książkowej - i z marszu całkowicie się zakochałam. Jednak czy druga część okazała się równie dobra co pierwowzór?

William Bruce Cameron to amerykański autor urodzony w Petoskey, Michigan. Jest najbardziej znany dzięki powieści Był sobie pies, która została zekranizowana. Jest również autorem książki pod tytułem Pies, który wrócił do domu (również zekranizowana), Był sobie szczeniak: Ellie, Psiego najlepszego, Był sobie pies 2, czyli sequel historii Baileya - a także poradników Jak wytrzymać z nastolatką oraz Jak zreformować mężczyznę. Jak można się domyślić, William Bruce Cameron uwielbia psy.

Mała Clarity June opuszcza ukochaną babcię i jej psa i wyjeżdża z matką do wielkiego miasta. Psiak przeżył już wiele żyć i sporo się nauczył o ludziach. Miał różne imiona: Bailey, Toby, Ellie, Koleżka… Bailey powraca w nowym wcieleniu na czterech łapach i spotyka dorastającą Clarity. Wie, że jego misja jeszcze nie została wypełniona – musi pilnować i strzec dziewczynki. Musi być dzielnym psem! Tym razem zrobi wszystko, aby pomóc ukochanej pani odnaleźć prawdziwą miłość i zrealizować jej marzenia. Czasami będzie musiał odejść, by zaraz znów powrócić jako inny psi przyjaciel. Bo jedno wie na pewno: życie jest na tyle pomerdane, że zawsze warto trzymać się razem. *

Wydawałoby się, że wraz ze śmiercią ukochanego pana niesamowita egzystencja Bailey dobiegnie końca. Jednak nasz ukochany czworonóg otrzymuje kolejne, równie ważne zadanie: ma opiekować się Clarity June, wnuczką Ethana. Bailey postanawia zrobić wszystko co w jego mocy, aby wypełnić tę misję jak najlepiej. Nawet poświęcając samego siebie - jak na dobrego pieska przystało. 

To, co W. Bruce Cameron zrobił ze mną podczas lektury pierwszej części przygód Baileya wiem tak naprawdę tylko ja i mój pies, który z dezorientacją obserwował moje niekontrolowane wybuchy emocji - nie będę ukrywać, że głównie płaczu. Ostatni raz ubeczałam się tak mocno rok temu w trakcie lektury Tam, dokąd zmierzamy B.N. Toler. Historia Baileya trafiła prosto w moje serce. Czytam naprawdę sporo książek, jednak rzadko kiedy trafiam na takie, która rozbudzają we mnie tyle emocji - Był sobie pies oraz Był sobie pies 2 to właśnie tego typu książki, o których zapewne będę wielokrotnie wspominać i polecać na lew i prawo. Bo ta historia właśnie na to zasługuje. Na zachwyt wśród czytelników, łzy i refleksje. Choć Był sobie pies 2 jest ściśle powiązane z poprzednią częścią, to różni się od niej w zauważalny sposób. W drugiej części czytelnik znajdzie więcej przewrotnej akcji, niespodziewanych zwrotów fabularnych i zabawnych momentów. Oczywiście nie obejdzie się bez łez, ale spokojnie - będzie ich znacznie mniej. Sięgnęłam po tę książkę od razu po przeczytaniu pierwszej części, tak więc nieco więcej humoru było cudowną odmianą, która dobrze mi zrobiła. Dodatkowo utwierdziłam się w przekonaniu, że wyobraźnia Camerona nie zna granic, jeżeli chodzi o psie historie. Druga część nie jest odgrzewanym kotletem, lecz powiewem czegoś świeżego, a jednocześnie sentymentalnym powrotem do pierwszego tomu. 

Bailey przybiera postać Molly, ukochanej suczki CJ, która towarzyszy dziewczynie w dorastaniu. Niestety życie Clarity June nie jest łatwe, gdyż co chwile pakuje się w kłopoty, a na domiar złego ma nieodpowiedzialną matkę, która myśli tylko o sobie. Kolejnym wcieleniem psa jest Max, mieszanka chihuahua i yorka - jednak wyjątkowo mały rozmiar nie przeszkadza mu w pełnieniu roli opiekuna swej ukochanej pani. Bailey w każdym wcieleniu daje z siebie wszystko, by pomóc Clarity June osiągnąć szczęście i znaleźć właściwą drogę. Psiak robi wszystko co w jego mocy, by CJ była bezpieczna. Zdobywa się na heroiczne czyny, co nie zawsze kończy się dla niego dobrze. Przy okazji nabywa kolejnych niesamowitych umiejętności, które odegrają znaczącą rolę w dalszej historii - między innymi, uczy się rozpoznawać osoby chore na raka po ich zapachu. 

Podczas lektury bardzo zżyłam się również z główną bohaterką, czyli Clarity June. Dziewczyna pomimo przeciwności losu nie załamywała się. Nawet z bagażem złych doświadczeń i bolesnych wspomnień zachowała w sobie dobroć, współczucie i miłość. Jako nastolatka potrzebowała wsparcia i troski, którą niestety nie miała od kogo otrzymać, co drastycznie wpłynęło na jej dalsze losy. Nie da się ukryć, że jej życie nie było spełnieniem marzeń. Chwile szczęścia przepłaciła cierpieniem i łzami. 

Nie dziwię się, że obie części zostały zekranizowane, gdyż są to historie, które idealnie nadają się na wielki ekran. Chwytają za serce i zapadają w pamięci. Wywołują zarówno w czytelniku, jak i widzu masę emocji - zamieniają odbiorcę w wulkan emocji, pozwalają spojrzeć na świat z nieco innej perspektywy. Historia psa Baileya to jedna z moich ulubionych, tych najukochańszych, na jakie do tej pory trafiłam. Piękna, prosta i dająca do myślenia! 

* materiał wydawcy

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiece!