189. Strażnicy, Anna K. Olszewska

Fantastyka to gatunek niełatwy. Bardzo łatwo tu o błąd - można przeholować z nadnaturalnością, pogubić się w wykreowanym uniwersum, wpaść w sidła oklepanych schematów, nie wpasować się w aktualną falę popularności. Pomimo kilku bardzo udanych spotkań z polską fantastyką, wciąż podchodzę do niej z lekkim dystansem. W tym roku poznałam pióro Miszczuk i do dzisiaj mam w głowie jej Drugą szansę, dałam się ponieść twórczości Marty Kisiel, oraz kompletnie przepadłam w dziełach Martyny Raduchowskiej, lecz czy spotkanie z Anną K. Olszewską również będę wspominać tak pozytywnie? 

Anna K. Olszewska urodziła się w 1987 roku. Swoje serce zostawiła w rodzinnej Łodzi, lecz duszę zaprzedała alpejskim szlakom, co wpłynęło na powstawanie przygód. Życie autorki jest nierozerwalnie związane z licznymi pasjami. Podróżuje, fotografuje i ma kompletnego bzika na punkcie jeździectwa. Pomysł na książkę powstał w latach młodzieńczych, ale pisarstwo było wówczas w strefie marzeń. W planach są kolejne części tej powieści. *

W świecie, w którym istoty podobne ludziom zostały zepchnięte na skraj mapy, człowiek odmieniał świat nauką, technologią i pokusą pełnej władzy. Starzy bogowie mieli zostać zastąpieni przez nowy Kościół Jedynego Boga, a ostatni magowie nadal zaciekle walczyli o swoją pozycję u boku królów. Wtedy pojawili się Strażnicy strzegący ładu pomiędzy licznymi wymiarami. Tym razem jednak przybyli w prywatnej misji. Ich zadaniem było odnalezienie zaginionej dowódczyni kasty wojowników, która została tu zapędzona przez silnego wroga o zdolnościach dorównujących im samym. Pojawił się jednak pewien problem, który może znacząco utrudnić przeprowadzenie misji ratunkowej...

Czas nieubłaganie mija. Wróg ciągle wyprzedza Strażników o krok, a oni, by dostać się do dowódczyni, muszą najpierw zdobyć jej zaufanie. Wyścig rozpoczęto. **

Gdy dotarła do mnie debiutancka powieść Anny K. Olszewskiej, stanowiła ona swego rodzaju książkę widmo. Nie mogłam jej znaleźć nigdzie - nawet na stronie wydawnictwa, co bardzo mnie dziwiło. Teraz w Internecie można już wyszukać kilka informacji na jej temat. Pierwszy tom Strażników za niedługo będzie dostępny w sprzedaży, a więc warto już teraz mniej-więcej zorientować się co w trawie piszczy. Autorka w swym debiucie postawiła na narrację trzecioosobową, w której narrator jest wszechwiedzący. Bez zbędnych wstępów Olszewska przechodzi do właściwiej fabuły, która pomimo mankamentów jest niezwykle dynamiczna i potrafi wciągnąć czytelnika na dłuższy czas. Gdy w końcu znalazłam chwilę na czytanie, to wprost zatracałam się w akcji powieści. Minuty mijały błyskawicznie, co zdecydowanie opowiada się po stronie książki, jednakże całość oceniam jako... nijaką. Strażnicy to książka napisana oschłym językiem, wypełniona dziwną fabułą, która choć ma swego rodzaju zamysł, to realizacja jest chaotyczna i mdła jednocześnie. Autorka wprowadza za dużo wątków na raz, przez co nie trudno pogubić się w meandrach wyobraźni twórczyni. Najbardziej do gustu przypadła mi kreacja Biriego oraz kąśliwy humor bohaterów - niejednokrotnie śmiałam się w głos, czytając ich potyczki słowne na linii Catherine-Biri. I... to właściwie na tyle, jeżeli chodzi o plusy, bo pod innymi względami jest już gorzej. 

Przyznam, że gdybym napisała recenzję tej książki bezpośrednio po lekturze, zapewne stawiałaby tę książkę w nieco lepszym świetle, ale wystarczyło kilka dni, by pozytywne wrażenie po prostu prysło... niczym bańka mydlana. Bardzo nie spodobała mi się niekonsekwencja w wyborze imion bohaterów - mamy Scarlet, Rogera, Catherinę, Biriego, Avę, a tu za chwilę jakiś Zygmunt. Wiem, że to błahostka, i że się może czepiam, ale nie lubię takich dziwactw. Zwłaszcza nieuzasadnionych. Kolejny element, który nie przypadł mi do gustu, to stworzenie silnej relacji między dwójką bohaterów praktycznie z sekundy na sekundę. W jednej się nie znają, w drugiej przyjaźnią w najlepsze. Dodatkowo, przez długi czas nie miałam bladego pojęcia, o co właściwie chodzi w tej książce - ale nie był to rodzaj niewiedzy, który pobudza ciekawość i sprawia, że chce się czytać, lecz wywołujący wręcz przeciwny efekt. 

Świat wykreowany przez Annę K. Olszewską jest bardzo... skomplikowany. Mamy tutaj zaawansowaną technologię i różne wymiary, lecz klimat bardziej nasuwa na myśl średniowiecze (przynajmniej mi). Świat ten dzielą ludzie i różnorakie istoty magiczne: trolle, krasnoludy, wampiry, elfy, czarodzieje. Większość nadnaturalnych mieszka w Mieście Nadziei, do którego udają się wszelkie dziwactwa. Jak dla mnie, autorka za mało uwagi poświęciła swojemu uniwersum - wystarczy przekartkować książkę, by dostrzec, że prym wiodą dialogi, a nie opisy. 

Nie jest to książka, którą mogę wam polecić z czystym sercem, gdyż posiada ona mankamenty, przez które nie do końca dobrze się przy niej bawiłam. Bardzo chciałam się przekonać do tej historii, lecz niestety nie wpasowała się ona w pełni w mój gust. Nie odradzam wam lektury Strażników, bo w końcu gusta są różne i nie wykluczone, że ktoś z was tą historią będzie zachwycony!  

* opis wydawcy

** opis wydawcy

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu Novae Res!