93. Dziewczyna z pociągu, Paula Hawkins

Dziewczyna z pociągu to jedna z książek, którą zaplanowałam sobie na 2018 rok. Moją uwagę przyciągnęły skrajne opinie - od bestselleru po kit roku, od fenomenu do totalnego dna. Sięgając po tę historię nie kierowałam się żadną z nich. 

Rachel Wilson wisi na krawędzi. Blisko jej do dna. Po rozwodzie z Tomem nie potrafi się pozbierać. Straciła pracę, mieszka w małym, wynajmowanym pokoiku, jest alkoholiczką, mającą obsesję na punkcie byłego męża i jego nowej rodziny. Zdecydowanie nie jest ona dobrą narratorką, gdyż w wyniku upojeń alkoholowych często w jej pamięci pojawiają się czarne dziury. Jedna z nich pochłonęła wieczór, w którym zaginęła Megan Hipwell. Rachel pamięta, że była wtedy w okolicy, gdyż szła odwiedzić swego byłego męża. Potem było uderzeni, ból i ciemność. Przewróciła się, jakiś mężczyzna pomógł jej wstać... następnego dnia budzi się obolała, brudna od krwi i błota. Kobieta nie wie, czy została przez kogoś zaatakowana, czy wręcz przeciwnie - to ona kogoś zaatakowała.  

Dziewczyna z pociągu to jedna z najpopularniejszych książek 2016 roku w Polsce. Najszybciej sprzedający się debiut na brytyjskim rynku, powieść, która ukazała się w 44 krajach oraz trafiła na ekrany kin rok po wydaniu. O tym debiucie było bardzo głośno. Niektórzy wypowiadali się w samych superlatywach, inni wylali na tę powieść wiadro krytyki. Nie da się zaprzeczyć, że pomysł był świetny - kobieta poruszająca się każdego dnia tą samą trasą, mijające te same domy, pewnego dnia z okna pociągu widzi coś, czego nie powinna zobaczyć. Paula Hawkins stworzyła fabułę, która zdobyła rozgłos - niestety, nie tylko pozytywny.  

Jeżeli chodzi o realizację pomysłu autorki, to niestety, nie wszystko poszło zgodnie z planem. Książce nie brak logiki - wszystko jest spójne, nawet wieloosobowa narracja (której efekty rzadko kiedy są zadowalające) została poprawnie przeprowadzona. Jednakże Dziewczynie z pociągu brakuje werwy, wartkiej akcji. To thriller, który po prostu się czyta - bez emocji, bez wypieków na twarzy. Czasami wieje nudą. 

,,Codziennie powtarzam sobie >nie patrz< i codziennie patrzę. Nie mogę się powstrzymać, chociaż nie ma tam nic, co chciałabym zobaczyć, chociaż wszystko, co widzę, boli mnie i rani.''

Zdecydowanie plusem powieść są jej narratorki. Tu główną rolę odgrywają kobiety - Rachel, o której już wam pisałam, Anna - druga żona Toma oraz Megan, kobieta mieszkająca w okolicy dawnego domu Rachel. Dzieli je wiele i łączy jeszcze więcej - choćby fakt, że bardzo trudno  każdą z nich polubić oraz, że nie można im ufać. Wszystkie skrywają swe tajemnice, które wychodzą na jaw wraz z rozwojem fabuły. 

Rachel Wilson to osoba, którą można tolerować, lub też nie. Nie ma czegoś pośrodku. Ja akurat znalazłam się w tej grupie osób, które ją tolerowały. Mam szczęście, bo gdybym jej nie trawiła, wątpię, że przeczytałabym tę powieść do końca. Jest narratorem niewiarygodnym - często sama nie jest do końca pewna co się zdarzyło poprzedniego wieczoru, dnia. Kobieta ma dużo wad, jednak jej historia jest poruszająca. Dziewczyna z pociągu dopiero pod koniec podkręca nieco ciśnienie czytelnika, także jest to trzystu-stronicowa powieść,  której akcję zawrzemy może w pięćdziesięciu. 

Przeczytałam tę książkę niemalże za jednym razem, także Dziewczyna z pociągu pomimo swoich wad całkiem wciąga. To dobra lektura na podróż, gdyż nie wymaga dużego skupienia. Styl autorki jest lekki, spokojny, a zakończenie może zaskoczyć. Nie nazwałabym tej książki hitem, ale również nie określiła jako kit. To średnia książka, mocne 5/10. Za kreację głównej bohaterki ośmielę się przyznać jej nawet i 6/10. Chętnie sięgnę po kolejną powieść autorki - Zapisane w wodzie, którą mam już na półce. Od razu po przeczytaniu książki obejrzałam ekranizację, która zrobiła na mnie pozytywne wrażenie - przede wszystkim tym, iż był to niemalże pierwowzór książki. Emily Blunt zaskoczyła mnie w roli Rachel. Idealnie oddała jej zawiłą osobę.